Home bel
Direct contact? Bel 035 - 624 52 96 of e-mail naar info@ivoren-toren.nl
logo

Altijd wat: Telkens als jij de grens met Duitsland passeert heb jij kiespijn

COLUMN

Buurman schrijft een keer per week, op zaterdag, over zijn leven. 
Ruud Buurman 07-07-19, 11:01 

We waren Duitsland net binnengereden bij Venlo en daar was ze. ,,Het is toch werkelijk ongelooflijk!” foeterde De Allerliefste Vriendin, die achter het stuur zat en de eerste file van de dag inreed. ,,Telkens als jij de grens met Duitsland passeert heb jij kiespijn.” Het is inderdaad niet voor het eerst dat er Krieg im Mundgebiet uitbreekt als ik de grens oversteek. Ook nu er geen grenzen meer zijn in Europa.
Thuis heb ik nooit wat met mijn gebit. Op reis en op vakantie wel. Op de eilanden Elba en Giglio in Italië. Tijdens een persreis vanwege het 50-jarig bestaan van Unicef naar Ethiopië. En op Ambon, een van de Molukse eilanden. Ik kreeg het ongenadig voor de kiezen op een camping in Portugal. In de laatste drie landen ging je – en ga je misschien nog steeds – pas naar een tandarts als zelfmoord het enige alternatief was.

In Duitsland moet het toch geen punt zijn. Ik krijg geen kies­pijn van Duitsers. Uitzonderingen daargelaten, zoals dat stelletje grauwende tachtigers waartegen ik hier aan de Bodensee – op doorreis naar Italië – al een paar dagen bij ’t ontbijt zit aan te loeren. Zelfs daar kan ik begrip voor opbrengen. Ze moeten elke ochtend om de beurt naar het toilet en blijven daar minimaal een kwartier op zitten om de fossiele resten van een bord Spätzele, een Schweinerücke en een Obstsalat van twee maanden geleden langs de aambeien te loodsen. Als je dan weer aan tafel gaat zitten, ga je heel moeilijk kijken en grommen, denk ik.
Mijn tandarts heeft twee weken geleden een kies rechtsonder getrokken. Eentje met een wortelkanaalbehandeling en een kroon uit de jaren achttienhonderdenwipkarren. Toen dat bij elkaar nog zeshonderd gulden kostte en door ’t ziekenfonds werd vergoed. Vroeger was alles beter. ,,Je kunt zonder problemen op vakantie”, zei mijn tandarts monter, nadat het kreng eruit was. De pijn verdween, maar op de eerste dag, even voorbij die grens bij Venlo dus…, meldde ze zich weer. Zuigend en treiterend. Pijn is niet voor niks een vrouwelijk woord.
,,Je gaat direct naar een tandarts hier’’, beval De Allerliefste Vriendin. ,,Ik heb geen zin, zoals een paar jaar geleden, elke ochtend aan je te vragen hoe het met je kies is en dat je vond dat je nog wel even kon wachten. Het zou wel over gaan. Langs het Comomeer en op Elba stonden we twee keer zo lang stil bij bordjes met ‘Dentista’ dan voor de menukaarten van een restaurant. Maar meneer Buurman de schijtlijster durfde niet naar binnen bij zo’n Italiaanse tandarts. En nu dit weer. Altijd wat met jou.’’
Ik kom nu net van Herr Doctor Wolfgang Geiwitz in Immenstaad am Bodensee. Een superdeluxe hypermodern tandheelkundig bedrijf met één tandarts die langs zes behandelkamers rent. Het ontbrak er nog aan dat er geen drive-in was, met behandelingen waarbij je in je auto kan blijven zitten. Herr Doctor nam hoofdschuddend het werk van de Nederlandse collega in ogenschouw en bracht wat verbeteringen aan. ,,De beste tandarts in de verre omtrek”, volgens de hoteleigenaresse. Ik heb haar ook gevraagd naar de beste psychiater. Voor een analyse van de grensgevallen.

Bron: De Stentor

15-07-2019
Snel een website lanceren met Websitemachine